Om een afdruk zijn vorm te laten houden zijn er twee mogelijkheden. De eerste mogelijkheid is dat er een lijmachtige substatie aanwezig is tussen de onderdelen van het materiaal waarin de afdruk wordt gemaakt. Op aarde denkt iedereen dan waarschijnlijk meteen aan water. Denk maar aan het strand, op het droge zand is er geen voetafdruk te zien, maar op het natte zand wel.

De andere mogelijkheid is dat de onderdelen van het materiaal waarin de afdruk wordt gemaakt in elkaar kunnen haken, vergelijkbaar met puzzelstukjes die in elkaar passen. Het oppervlak materiaal op de maan is ontstaan door meteoriet- en micrometeorietinslagen, het werd hierdoor verpulverd. Doordat er op de maan geen wind met de daarin meegenomen kleine deeltjes is, vindt er op de maan geen erosie plaats. Hierdoor zijn de deeltjes van het verpulverde oppervlak niet glad en rond gemaakt, maar heeft het nog steeds zijn oorspronkelijke uitsteeksels. Het verpulverde materiaal heet reguliet en bestaat dus uit stukjes steen. Hele kleine stukjes kunnen in elkaar passen, en blijven dan, omdat ze op elkaar passen vergelijkbaar met puzzelstukjes, op dezelfde plek liggen. Hierdoor kan de afdruk in het materiaal blijven staan.

Conclusie

De voetafdrukken die te zien zijn in het maanstof zijn dus te verklaren doordat het reguliet op het maanoppervlak uit kleine stukjes bestaat die als puzzelstukjes in elkaar kunnen passen. Het argument kan dus worden ontkracht, waardoor er op basis van de voetafdrukken niet kan worden vastgesteld dat de maanlanding in scène is gezet.